
No est custu su logu chi tenia
pius caru a sas bramas de su coro,
chi deo haia pagadu a pesu oro
si fid’istadu pro s’idea mia?
Logu d’amentos santos, visione
de sa mia passada gioventura,
nidu d’amore veru e de dulzura,
funtana de antiga passione.
Restan appena sas pinnas
paradas
senza sa cobeltura. Intelz’e ruo
si pesana comente unu luo
finz’a sas traes mesu pudrigadas.
E deo mi sedo in custa ruzz’intrada
ue sa mafra
est alta e fiorida;
e olvidende sa presente vida
penso in cudd’amabile passada.
Ca propr’in cust’intrada senza porta,
in custa abbandonada trista domo,
u’istracu, anzianu, sedo como,
hap’istimadu pro sa prima orta.
E Issa cumpareit surridente
in su balcone chi non b’est piusu,
istringhinde sa ruca
e i su fusu.
Pariat cudd’istella oriente
Chi biden a manzanu sos pastores
subra sos altos cùccuros
iscuros.
E Issa in mesu a custos bassos muros
bettaiat sos suos risplendores.
E fit d’eranu
cando sa natura
paret chi si rinnovet tottu canta,
e de amare cudd’idea Santa
abbrazzat sas umanas criaduras.
Viviat sola sola, ca sa mamma
e i su babbu fini mortos prestu;
e Issa in s’orfania senza ghestu
si peseit comente una prama.
E nos amemus cun sa virginesa
chi dan sos primos annos ’e sa vida,
senza malizia, senz’una guida,
azzegados d’amore e de bellesa.
In sas nottes d’istiu tott’istellas
istaiamus finzas a menzanu;
coro cun coro, manu intr’e manu
contende de amore cosas bellas.
Poi deo andei a soldadare
volontariu maccu a sa resorta.
In su frattempus issa sind’est morta
senza mancu mi poder saludare.
Oe torro a sa domo abbandonada
e mi sedo in s’intrada fiorida,
a piangher de cudda prima vida,
sa cara visione dilicada.