Tristissima noctis imago

Cum subit illius tristissima noctis imago,

Quae mihi supremum tempus in Urbe fruit;

Cum repecto noctem, qua tot mihi cara reliqui;

Labitur ex oculis nunc quoque gutta meis.

Iamque quiescebant voces hominunque canumque;

Lunaque nocturnos alta regebat equos.

Hanc ego suspiciens, et ab hac Capitolia cernens.

Quae nostro frustra iuncta fuere Lari.

§

Quando risorge in me la tristissima immagine di quella notte

che fu l’ultima ora a me concessa in Roma,

quando rivivo la notte in cui lasciai tante cose care,

qualche lacrima ancora mi scorre dagli occhi.

E già le voci degli uomini e dei cani tacevano;

e la luna alta nel cielo reggeva i cavalli notturni.

Io la guardavo lassù, e poi guardavo i templi capitolini,

che inutilmente furono vicini al nostro Lare.

PUBLIO OVIDIO NASONE

Published in: on giugno 25, 2010 at 07:14  Comments (2)  
Tags: , , , , , , , , , , , , ,